Zij is in verdachte
omstandigheden dood in de garage van haar huis aangetroffen. Het zou vreselijk
zijn als haar laatste ogenblikken door een misdrijf zijn bepaald. Laten we er voorlopig
maar van uitgaan dat zij de dood heeft gekregen die ik iedereen toewens: een
rustig, onverwacht afscheid van het leven. Zij was niet het prototype van de
politicus, meer iemand die tegen haar zin aan politiek moest doen. Je kon haar
niet verdenken van scherpe ellebogen of achterkamertjespolitiek; er was geen
verborgen agenda. Ze was acht jaar minister van volksgezondheid in het ‘eerste
paarse’ tijdperk (1994-2002). Alexander Pechtold, de leider van D66, zei direct
dat ze een fantastische minister was geweest. Was dat zo? Bij mij is de
herinnering dat ze financiële problemen in de zorg op typisch paarse wijze oploste,
namelijk door er (nog) meer geld tegen aan te gooien. Om een of andere reden
kreeg ze de minister van financiën, Gerrit Zalm, telkens zover om haar extra
budget te geven voor volksgezondheid. Meer geld uittrekken lost het probleem
niet op. Het maakt het probleem op de duur alleen maar groter. Nu heeft het ‘tweede
paarse’ kabinet opnieuw financiële problemen met de zorg. Dit keer is de oplossing niet om het budget te verhogen, want er is geen geld meer. Nu wordt het probleem door geschoven naar de gemeenten die de
jeugdzorg en een groter deel van de awbz voor hun kiezen krijgen, Met minder
budget, uiteraard. Ik zou het Els Borst wel gegund hebben als zij een
structurele oplossing voor de alsmaar stijgende kosten van de zorg had
gevonden. Maar deze erfenis heeft ze niet nagelaten.
Geen opmerkingen:
Een reactie plaatsen